موی پیچانت ای یار،مرا دیوانه کرده                  طاق ابرویت ای یار،مرا مستانه کرده

شهد شیرین دو چشمت نیز هم                    دلم را هم اسیر نرگس میخانه کرده

عسل وش کندوی کامت را بگویم                    که عقل و هوشم برده و بیچاره کرده

خمار روی نازت گشتم ای یار شیرین                غم هجر و درد وصلت مرا آواره کرده

شرار عشق دیرینت زجانم شعله کرده             خانه اغیار دگر را جملگی ویرانه کرده

فکر و ذکرت چون شراب ناب صدساله               مرا غافل زیاد آن می و پیمانه کرده

علی یوسفی-تهران-آبان 91

نهان کردی ز رویم روی ماهت را                  چرا آخر؟ببوسم خاک پایت را

ز هر سویی،به هر لحظه،به هر دم              به دل دارم تمنای وصالت را

گهی شوق و گهی گریه شده کارم            همنشینم کرده ای خوف و رجایت را

ثنای کسی جز تو تملّق باشد و بس           به هردم، دم زنم حمد و ثنایت را

غم هجر وشوق وصلت برده طاقتم را           عطا کردی تو بر من این متانت را

تا به کی خواهی ببینی چشم گریانم          آرزویم گشته آن شوق لقایت را

صحبت اغیار دون، کرده لانه در نهانم           ندیدی در وجودم درد و ملامت را

اگر یوسف به دورانش تمنایی بخواهد          برای آن دم آخر لطف و پناهت را

علی یوسفی-سنندج-آبان 91

دل بیچاره من خانه اغیار شد و بس                   خوش نشین دشمن غدّار شد و بس

دگر از آه جگر سوزش خبری نیست                    از بس همهمه کوچه و بازار شد و بس

آنقدر فرصت زیبا ز بر و بومش برفت                    نصیب کنونش حسرت دلدار شد و بس

رزق روز و نان شب و سفره رنگین                     فکر و ذکر دائمش خصلت تجّار شد و بس

سرخوشم زآن سو که زمانی دل من                 طبیب و مرحم دل صد بیمار شد و بس

رائح روحش دگرم به مشام نیست                   بوی خوش و  قدسیش بطّال شد و بس

سرخوشی و باده مستی تا به کی؟                یوسفا حاصل عمر، غضب جبّار شد و بس

                                                                                              علی یوسفی-آبان 91-تهران

دوش در خواب سحر سرو چمانم دیدم                       آن کرم کردهء بالا،تحفه یزدانم دیدم

دست در گرو شمیم زلفش بردم                              اندر هوای سر یار،هوای ایوانم دیدم

دلم از بد عهدی یاران زمانه شکست                       در طینت آن یار،وفای مردانم دیدم

زین همرهان غره و غافل دلم گرفت                          وز همرهی آن یار،مونس دورانم دیدم

از ذکر دل و حال خراب و عطش عشق                      مست شدم و مستی رندانم دیدم

گر خواب نازم به تعبیرش بینجامد                           در شهد سخنم،حافظ دورانم دیدم

یوسف ار لطف یار،یار گردد دگر بارت                       در آن لطف و صفا،شادی مستانم دیدم

                                             علی یوسفی- تهران-مهر 91